historia klasztoru

Klasztor Kapucynów w Krośnie powstał dzięki ofiarności licznych dobrodziejów, szczególnie zaś wojewody krakowskiego i hetmana wielkiego koronnego Jana Klemensa Branickiego, rejenta sanockiego Aleksandra Jaworskiego oraz biskupa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego, który ofiarował kapucynom XVI-wieczny kościół pod wezwaniem św. Jakuba. 

 

Dzięki złożonym ofiarom w 1753 r. zakupiono teren na przedmieściu Krosna, nazywany „przed Bramą Węgierską”, przylegający do wspomnianego, nie istniejącego już dziś, kościoła. Po uzyskaniu pozwoleń od władz zakonnych, kościelnych i świeckich na osiedlenie się Kapucynów w Krośnie, 22 kwietnia 1757 roku zakonnicy zostali uroczyście wprowadzeni do świątyni, objęli w posiadanie posesję i zamieszkali tymczasowo w hospicjum.

Prace przy budowie obecnej świątyni klasztornej rozpoczęto 15 kwietnia 1771 roku. Nieustanne zagrożenie powstającej fundacji kasatą ze strony władz austriackich i niepewna sytuacja polityczna sprawiły, że do 1781 roku wykonano tylko fundamenty i ściany świątyni. Zagrożenie zostało zażegnane dopiero w wyniku zdecydowanej apelacji, którą złożył gwardian konwentu o. Innocenty Barth. Po otrzymaniu zgody władz austriackich prace wznowiono w 1807 r. pod kierunkiem o. Innocentego. Po czterech latach, 14 września 1811 roku, kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego poświęcił biskup przemyski Antoni Gołaszewski.

Jednonawowy kościół i chór zakonny został wzniesiony w stylu późnego baroku, z wyróżniającą go kamienną fasadą, sklepieniem kolebkowym, drewnianym wystrojem wnętrza, z lunetami oświetlającymi wnętrze oraz przylegającymi pomieszczeniami klasztornymi. Jako budulca użyto kamienia pozyskanego z kamieniołomu w Czarnorzekach, cegły oraz materiału z rozebranego kościoła jezuitów w mieście. Pierwotną polichromię wnętrza z elementami malarstwa iluzjonistycznego (1808-1809) wykonali malarze Lucjan Smuglewicz i krośnianin Andrzej Kucharski. W późniejszym czasie była ona kilkakrotnie przemalowywana.

Równocześnie z budową świątyni wznoszono zabudowania klasztorne, które ukończono dopiero w 1853 roku. W następnych latach urządzono dziedziniec przedkościelny. Otacza go ogrodzenie z początku XIX w., z ustawionymi na filarach oryginalnymi rzeźbami męczenników: św. Wojciecha i św. Jana Nepomucena. Pośrodku dziedzińca stanęła na kolumnie kamienna figura Matki Bożej oraz wykonano stacje Drogi Krzyżowej (1866). Z czasem umieszczono w niej obrazy; obecne wykonał (1930) artysta malarz Władysław Barwicki z Lublina.

W 1879 roku ustawiono w prezbiterium nowy ołtarz, którego nastawę wykonał miejscowy snycerz Stanisław Janik, a wszystkie figury rzeźbił Romuald Łapczyński z Krakowa. W ołtarzu znajduje się łaskami słynący rokokowy wizerunek Ukrzyżowanego (2 poł. XVIII w.). Ołtarze boczne również są dziełem S. Janika (1896-1899). Umieszczono w nich obrazy Matki Bożej, św. Franciszka z Asyżu, św. Antoniego z Padwy i św. Feliksa z Cantalice. W 1916 roku wystrój kościoła wzbogacono o organy, które wykonała austriacka firma „Bracia Rieger”.

Po II wojnie światowej w pomieszczeniu przy świątyni (od południa) urządzono i poświęcono kaplicę, wprowadzając w niej do kultu figurę NMP Niepokalanie Poczętej (3 X 1954). Z czasem w kaplicy wprowadzono całodzienną adorację Najświętszego Sakramentu (19 II 1961). W 1976 dobudowano do kościoła obok zakrystii niewielkie pomieszczenie dla wiernych.

Archiwalne zdjęcia

Strona korzysta z plików cookies zgodnie z Polityką prywatności.